REMAIN (CHEN WEITING x YANGYANG)

“REMAIN”

CHEN WEITING  x YANGYANG

P.S.เหว่ยถิงเกออายุ 40+ / น้องเสี่ยวหยางวัย18ขวบ

วันนี้ผมทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ “โจ๊กเห็ดหอม” ขอโปรดของบุคคลที่ผมอาศัยอยู่ด้วยในบ้านหลังนี้

“คุณถิงทานโจ๊กก่อนไหมครับ” ผมเอ่ยถามคนที่เดินผ่านโต๊ะอาหารอย่างเร่งรีบ

“ไม่ละ วันนี้ฉันมีประชุม” เค้าตอบคำถามโดยไม่หันมองแล้วเปิดประตูออกไปทันที

ความรู้สึกอึดอัดนี้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ... หรือมันจะเริ่มตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนนั้น วันที่ผมตัดสินทำในสิ่งที่ใจผมปราถนา

“ผมชอบเหว่ยถิงเกอนะครับ” วันนี้ผมคิดแล้วว่าต้องบอกสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมมาเนิ่นนานสักที

“........” เค้าไม่พูดอะไรกลับมา ทำเพียงแค่หันหลังแล้วเดินออกไป นั้นคือสิ่งที่ผมได้กลับคืนมา

หลังจากวันนี้ผมกับเค้าก็แทบจะไม่ได้พูดคุยกันอีก และทั้งๆที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกันแท้ๆ ผมก็แทบจะไม่ได้เจอหน้าของเค้าเลยด้วยซ้ำ เค้ามักออกไปก่อนผมจะตื่นและมักจะกลับเข้ามาหลังจากผมหลับไปแล้ว...

ในช่วงเวลากลางดึก จู่ๆด้านนอกก็เกิดเสียงดังขึ้นจนทำให้ผมต้องตื่น ผมค่อยๆก้าวออกจากห้อง แสงไฟจากในห้องทำให้ผมเห็นเค้า ท่าทางคงจะดื่มมาหนักถึงได้ล้มพับนอนอยู่กลางห้องรับแขกแบบนี้

 “คุณถิง คุณถิงครับ ... ลุกขึ้นไปนอนที่ห้องเถอะครับ” ผมพยายามจะประคองร่างของคนที่เมาไม่ได้สติกลับไปยังห้องของเค้า

“อือออ ไม่ต้องมายุ่ง!” แต่เค้ากลับผลักผมออกจนผมถลาไปชนโซฟาด้านหลัง

ในที่สุดผมก็พาคนร่างคนเมากลับมาที่ห้องได้สำเร็จ ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหยิบผ้าขนหนูกับกะละมังที่รองน้ำจนเต็ม แล้วเดินมานั่งที่ข้างเตียง ผมค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าของคนบนเตียง ผมค่อยๆพิจรณาใบหน้าของเค้า ... นี่ผมรักคนๆนี้มานานเท่าไหร่แล้ว มันถึงเวลาหรือยังที่ผมต้องหยุด เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมหมดแรงที่จะเดินต่อไปแล้ว

ผมค่อยๆเก็บของ เริ่มจากเสื้อผ้า หนังสือ และของใช้อีกนิดหน่อยลงในกล่อง ผมมองไปรอบๆห้องที่ผมเคยใช้เวลาอยู่มาชั่วระยะเวลาหนึ่ง...

“จะไปไหน!?” ผมเลือกช่วงเวลาออกจากบ้านให้ตรงกลับช่วงที่เค้าไม่อยู่ แต่เหมือนวันนี้โชคชะตาจะไม่เข้าข้างผม ถึงทำให้เค้ากลับมาเจอ

“ผม...จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นแล้วละครับ” ในจังหวะที่ผมกำลังก้าวผ่านเค้ากลับใช้แขนแกร่งรั้งตัวผมไว้ เค้าสวมกอดเอวผมแล้วดึงให้แผ่นหลังของผมแนบชิดอก ใช้คางเกยไหล่แล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหูของผม “อย่าไป”

“ทำไมละครับ” ผมเกิดความไม่เข้าใจ ..จริงๆแล้วต้องบอกว่าผมไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้เลยมากกว่า

“ในเมื่อคุณถิง...อึก...ก็ไม่อยากให้ผมอยู่ที่นี่” ผมถามพูดประโยคนั้นด้วยเสียงสั่นเทาปนสะอื้น

“ใครบอกว่าฉันไม่อยากให้นายอยู่ที่นี่” เค้าค่อยๆดันตัวผมให้หันไปเผชิญหน้า ผมในเวลานี้เห็นแต่ความพร่ามัวเพราะถูกบดบังไปด้วยน้ำตา

“ตั้งแต่วันนั้น.......คุณถิงก็คอยแต่จะ..อึก..หลบหน้าผม บะ..บางที..อึก.การอยู่ที่นี่ของผม คงทำให้คุณถิงลำบากใจ” ในเมื่อผมตัดสินใจแล้วว่าในวันนี้ เรื่องทุกอย่างควรจบลงตรงนี้

“ถ้าในเมื่อคุณถิงไม่รัก ก็ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”

“นาย...ไม่เคยทำให้ฉันลำบากใจ........อย่าไปเลย......ได้โปรด” ผมทำได้เพียงจ้องมองดวงตาคู่นั้น ผมบอกไม่ได้เหมือนกันว่าคำอ้อนวอนของเค้าเป็นเรื่องจริงสักแค่ไหน ใบหน้าของเค้าค่อยๆลดระยะห่างจนริมฝีปากคู่นั้นประทับลงมาในตำแหน่งเดียวกันบนใบหน้าของผม มันไม่ใช่จูบแรก แต่มันเป็นจูบที่ทำให้ผมสับสนจนต้องร้องไห้ออกมาอีก

ฝ่ามือร้อนค่อยๆสอดเข้ามา สัมผัสไปทั่วร่างกายของผม ผมทำได้แค่เพียงบีบมือลงบนไหล่แกร่งนั้น จูบบางๆเปลี่ยนไปหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ของคนด้านบน ริมปากค่อยๆเคลื่อนต่ำลง 

จนถึงตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่าของเราทั้งคู่แนบชิดกันจนไม่เหลือช่องว่าง ความร้อนจากตัวเค้าที่เข้ามาทำให้หัวสมองของผมขาวโพลนไปหมด

“อ๊ะ....อืออออ คะ คุณ  คุณถิง” ผมระบายความเจ็บปวดแต่สุขสมนี้ด้วยการจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

“เรียกชื่อสิ อืมมมม.. เรียก แบบที่เสี่ยวหยางชอบเรียกไง” ผมสอดประสานสายตากับบุคคลที่ความคุมจังหวะอยู่ในขณะนี้ “เวอ..เหว่ย อื้อออ เหว่ยถิง..เกอ”

“อื้มมมม เสี่ยวหยาง” ทำได้เพียงเรียกชื่อเท่านั้น ก่อนคนด้านบนจะจูบลงที่แก้มของผม จากนั้นอารมณ์ของเค้าก็ลุกโชนขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง...

ผมลืมตาตื่นขึ้นมา รับรู้ได้ว่าเป็นเวลาล่วงเข้าวันใหม่แล้ว แรงกระชับกอดจากคนข้างๆทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง

“คุณถิง” ผมเรียกชื่อเค้าด้วยเสียงแผ่วเบา 

“เรียกใหม่สิ ต่อไปนี้ ที่นี่ จะไม่มีคุณถิงอีกแล้ว”

“เหว่ยถิง..เกอ” คนที่โอบกอดผมไว้โน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผากของผม

“ทำไม...??” ผู้ชายคนนี้มักจะไม่พูดหรือแสดงออกมากนัก

“วันที่เสี่ยวหยางสารภาพรัก รู้ไหม ว่าเกอต้องหักห้ามใจตัวเองมากแค่ไหน” ผมยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด

“เสี่ยวหยางเป็นคนที่เกอไม่อยากจะทำให้ต้องแปดเปื้อน..เกอไม่อยากทำให้เด็กน้อยแสนบริสุทธิ์ของเกอต้องหายไป เกอกลัวว่าเสี่ยวหยางจะหายไปจากเกอ” เค้ากระชับกอดผมแน่นเหมือนว่ากลัวผมจะหายไปอย่างที่เค้าพูดจริงๆ

“แล้วเหว่ยถิงเกอ...ไม่คิดเหรอครับ ถ้าผมต้องแปดเปื้อนเพราะเกอจริงๆ นั้นก็เป็นเพราะความต้องการของผมเอง ผมเต็มใจ ถ้าคนๆนั้นจะเป็นเหว่ยถิงเกอ” ผมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น 

“เสี่ยวหยางรักเหว่ยถิงเกอนะครับ” ผมค่อยๆขยับยืดตัวขึ้น สายตาของเรายังคงสอดประสานกันอย่างไม่ลดละ ผมค่อยๆประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากหนานั้นสักพักใหญ่ก่อนจะผละออก เค้าค่อยๆยกมือซ้ายมาประคองใบหน้าผม ค่อยๆใช้นิ้วโป้งลูบไล้ที่แก้มผมเบาๆ ก่อนจะโน้มลงมากระชิบที่ข้างๆหูของผมด้วยประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแรงอีกครั้ง

“เหว่ยถิงเกอรักเสี่ยวหยาง”

-----------------------------END-----------------------------