CAT CAFÉ THE SERIES
(Chen Bolin x Jing Boran)
ตอนที่5
“จิงเป่ายังไม่กลับอีกเหรอ?”
เสียงเพื่อนร่วมงานทักขึ้นให้คนที่ยังนั่งทำงานเงยหน้าขึ้นมอง
“อืม
ว่าจะเคลียร์ตรงนี้ให้เสร็จก่อนหน่ะ”
“แบบนี้คนข้างล่างรอนานแย่เลยนะ”
คำพูดที่ทำให้คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว
‘มาทำไมทุกวันว่ะ’ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ยอมละมือจากงานเก็บกระเป๋าลงไปข้างล่างทันที
ป๋อหรันเดินไปหยุดตรงหน้าคนที่มานั่งรอที่โซฟาตัวนี้เป็นประจำทุกวัน
“งานเสร็จแล้วเหรอครับ?”
ป๋อหลินเงยหน้าขึ้นมองคนที่เค้ามานั่งรอมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
ก่อนส่งยิ้มกว้างประจำตัวให้
“หึ..ยังอ่ะ
คุณล่ะ ว่างงานหรือไงถึงได้มาทุกวัน” ป๋อหรันกอดอก ถามเสียงเข้มได้แต่เหลือตามองคนที่ยังไม่หุบยิ้มตั้งแต่เจอหน้า
“ก็คุณบอกว่า ถ้าอยากให้ไปหาเฉินอี้ก็ให้มารับนี่ครับ” ป๋อหลินยืนขึ้นเต็มความสูง
สายตายังคงจ้องมองไปที่ดวงหน้าสวยๆ ที่ตอนนี้คิ้วขมวดจนเป็นปมไปแล้ว
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณมาทุกวันแบบนี้นี่หน่า!” ป๋อหรันหันมามองค้อน
“ก็ผมอยากให้คุณไปหาเฉินอี้ทุกวัน
ไม่ได้เหรอครับ?”
“เฉินองเฉินอี้อะไรล่ะ
ทุกวันนี้คุณก็ได้แต่พาผมไปตะลอนๆจนทั่วเมืองแล้ว”
“งั้นวันนี้
เราไปหาเฉินอี้จริงๆก็ได้...นะครับ” คนพูดยกมือขึ้นจับต้นแขนเล็กเบาๆดันให้อีกฝ่ายหันมาสบตา
แต่ป๋อหรันก็ไม่ได้ตอบอะไร ป๋อหลินเห็นแบบนั้นจึงพาอีกฝ่ายไปที่รถแล้วรีบขับกลับคอนโด
ทันทีที่เปิดประตูห้องเฉินอี้แมวสีขาวขนยาวตัวสวยก็รีบเข้ามาคลอเคลียป๋อหรัน
“คิดถึงคุณแม่ใช่มั้ยเฉินอี้” ป๋อหรันไม่ใส่ใจคำพูดแซวของเจ้าของแมว
ก้มตัวลงอุ้มเฉินอี้มาไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินไปนั่งเล่นด้วยกันที่โซฟาในส่วนห้องนั่งเล่น
“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ
ผมจะทำให้” คนที่เดินมาสมทบตรงโซฟาเอ่ยถาม
“อะไรก็ได้” คนถูกถามยังคงไม่สนใจเจ้าของแมวเช่นเดิม
หันไปหยิบกระดิ่งมาเขย่าให้เสียงดังกรุ้งกริ้ง
โบกไปโบกมาให้เฉินอี้วิ่งไล่ตามเสียง
ป๋อหลินยืนมองแม่ลูกเล่นกันแล้วได้แต่ยิ้มกว้างก่อนเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จป๋อหรันก็กลับไปนั่งเล่นกับเฉินอี้ต่อ
เจ้าของห้องหยิบแล็ปท๊อปมานั่งเช็คงานอยู่ที่โซฟาตัวข้างๆ
รู้สึกตัวอีกทีตอนแมวตัวขาวกระโดดขึ้นมาบนคีย์บอร์ด ป๋อหลินหันไปเลยพบว่าอีกคนนั่งหลับคอพับไปแล้ว
ก็ได้แต่หัวเราะน้อยๆ ก่อนอุ้มเฉินอี้ลงจากตักแล้วเดินไปนั่งข้างๆคนหลับ
พิจรณาหน้าสวยๆสักพักก่อนจะยกมือขึ้นจับผมที่ปรกหน้าทัดหูไว้
ใช้นิ้วโป้งค่อยๆไล้แก้มเนียนใสเบาๆ
“เราควรปลุกคุณแม่มั้ยครับเฉินอี้” หันไปถามแมวตัวน้อยที่นั่งอยู่บนพื้นพรมข้างล่าง
ก็ได้เสียง “ม้าว” ตอบรับมาเบาๆ
ป๋อหลินหันกลับจับหัวไหล่คนที่หลับไหลแล้วเขย่าเบาๆ “คุณครับ”
เรียกอยู่สองสามที อีกฝ่ายก็รู้สึกตัวหรี่ตามองคนที่มารบกวนการนอน
“อื้อออ...”
คนที่ยังตื่นไม่เต็มตาบิดตัวไปมาเล็กน้อย ป๋อหลินมองภาพน่ารักตรงหน้า
ช่างเหมือนกันจริงๆทั้งคนทั้งแมว ป๋อหรันยกมือขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย
แต่ถูกมือใหญ่รั้งไว้ จึงหันไปมองค้อนเพราะถูกขัดใจ แต่คนถูกมองค้อนยังส่งยิ้มมาให้ก่อนใช้มือซ้ายที่ว่างประคองใบหน้านวล
แล้วโน้มลงไปมอบจูบให้เบาๆ คนเพิ่งตื่นตอนนี้กลับกลายเป็นตื่นเต็มตาแล้ว ใจอยากขยับหนีแต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่งจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ
ป๋อหลินเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปจึงผละถอนจูบออกมาเล็กน้อย แล้วก็พบแต่ดวงตากลมใสจ้องอยู่
เค้ายิ้มน้อยๆก่อนจะโน้มลงไปประกบริมฝีปากบางนั้นอีกครั้งแต่คราวนนี้ไม่ใช่แค่ปากแตะปากเท่านั้น
ป๋อหลินค่อยๆขยับดูดดึงริมฝีปากของอีกฝ่าย
มือใหญ่เลื่อนลงไปโอบเอวดึงร่างโปร่งให้ขึ้นมานั่งเกยอยู่บนตัก ป๋อหรันรู้สึกหวาบหวามกับรสจูบครั้งนี้มากเป็นพิเศษ ทั้งริมฝีปากนุ่มอุ่น ทั้งไรหนวดที่เสียดสีเบาๆตอนอีกฝ่ายขยับริมฝีปาก จึงทำได้แค่ยกมือขึ้นขย้ำบ่ากว้างเพื่อระบายความรู้สึก
ป๋อหลินค่อยๆสอดมือล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวบางลูบไล้ บีบที่เอวคอดเบาๆ
ป๋อหรันได้แต่ครางรับอื้ออึงในลำคอ
เสียงตอบรับน่ารักยิ่งทำให้ป๋อหลินรุกจูบหนักขึ้นกว่าเดิม และจังหวะที่คนบนตักเปิดปากเพราะหายใจไม่ทันเค้าจึงสอดลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานของอีกฝ่าย เสียงจูบดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ลิ้นเล็กพยายามขยับหนีแต่คนมากประสบการณ์กว่าก็ไล่ต้อนจนต้องยอมคล้อยตาม
ป๋อหรันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ
พยายามผลักร่างหนาตรงหน้าออกแต่อีกคนก็ไม่สะเทือนจึงยกกำปั้นทุบหลังกว้างอยู่สามสี่ที
ป๋อหลินถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง มองคนที่หอบหายใจแรงอยู่บนตัก ไล้นิ้วมือไปที่แก้มซึ่งตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว
“ผะ..ผมจะกลับบ้าน”
ป๋อหรันคว้านหาเสียงตัวเองเจอเอยออกมาแผ่วๆ
“พรุ่งนี้วันเสาร์...ค้างด้วยกันที่นี่นะครับ”
ป๋อหลินแตะหน้าผากตัวเองเข้ากับคนที่ยังอยู่ยนตัก
“นี่ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรกับคุณเลยนะ
ทำไมถึง....”
“ค้างที่นี่นะครับ”
ป๋อหลินไม่สนใจฟังพร้อมถามย้ำประโยคเดิม
“คุณนี่คุยไม่รู้เรื่องจริงๆ
ปล่อย! ผมจะไปอาบน้ำ” ป๋อหรันรีบผละลงจากตักแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงสนั่น
ป๋อหลินหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ
หันไปมองเฉินอี้บนโซฟาข้างๆที่หลับไปตั่งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
ก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยไปนอนที่ฟูกแล้วลูบขนนุ่มเบาๆ
“อยากให้คุณแม่มาอยู่ด้วยที่นี่มั้ยเฉินอี้”
--------------------TBC--------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น