CAT CAFÉ THE SERIES (หลินหรัน part) ตอนที่ 6

CAT CAFÉ THE SERIES

(Chen Bolin x Jing Boran)

ตอนที่ 6

          กริ้งงงงง

เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นเมื่อมีบางคนเข้ามาในร้าน

“อ่า..จิงเป่าเกอกลับมาแล้วเหรอครับ” หยางหยางเอ่ยทักพี่ชายคนโต

“อืม กลับมาแล้ว เสี่ยวหยวนล่ะ?”

“ผมบอกให้ขึ้นไปทำการบ้านข้างในแล้วล่ะครับ” คนตอบ ตอบพร้อมกับเช็ดแก้วกาแฟใบสุดท้ายเสร็จพอดี “ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งเหรอครับเกอ?”

“ก็...ก็นิดหน่อย”

“นิดหน่อยนี่งานที่บริษัท หรือว่าจ๊อบเลี้ยงแมวนอกรอบครับ?” คนเป็นน้องเอ่ยแซว เพราะปกติมักจะเห็นรถคันหรูพร้อมคนขับมาดเข้ม หล่อคม มารับส่งพี่ชายอยู่เป็นประจำ

“ละ เลี้ยงแมวอะไร พูดไม่รู้เรื่อง ไป..เข้าบ้านได้แล้ว” ป๋อหรันพูดสั่งรัวๆก่อนเดินนำเข้าไปในบ้าน

“จิ่งเปาเกอกลับมาแล้ววววว” หวังหยวนที่ลงมาจากห้อง วิ่งเข้ามากอดเอวพี่ชายคนโต

“ทำการบ้านเสร็จเหรอเสี่ยวหยวน?”

“เสร็จแล้วฮะ ..ว่าแต่ช่วงนี้เกอไม่ค่อยกลับมานอนที่บ้านเลย งานเยอะเหรอฮะ?” คนที่โดนถามคำถามซ้ำสองรอบ มีสีหน้าประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

“ก็..อืม เยอะแหละ ช่วงนี้ใกล้ปิดงบแล้ว” ป๋อหรันตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก

“งั้นเกอขอไปอาบน้ำก่อนนะ”

        หลังจากอาบน้ำ ทานข้าวเย็น แล้วพูดคุยกับน้องๆนิดหน่อย ป๋อหรันก็ขึ้นมาพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง

Rrrrrrrrrrrrr

“โทรมาทำไมอีกครับ?” ไม่ต้องดูเบอร์ก็รู้ว่าใครโทรมา เพราะในเวลาแบบนี้คงไม่มีใครจะโทรหาเค้าอีกแล้ว

“ไม่รู้จริงๆเหรอครับว่าผมโทรมาทำไม?” ปลายสายพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

“คุณไม่บอกผมก็ไม่รู้หรอก” ป๋อหรันทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง

“หึ...ผมคิดถึงคุณ” แล้วจู่ๆคนฟังหน้าก็ปรากฏริ้วสีแดงๆ

“เหอะ...ทั้งที่เพิ่งเจอกันหน่ะเหรอครับ”

“ถ้าไม่อยากให้คิดถึง คุณ...ก็มาอยู่ด้วยกันสิครับ” ป๋อหลินเงยหน้าหนุนหัวลงกับพนักเก้าอี้ด้านนอกระเบียง ยิ้มกว้างให้กับดวงจันทร์

“แล้วทำไมผมถึงต้องไปอยู่กับคุณล่ะ?” ป๋อหรันนอนลงบนเตียงหันหน้ามองออกไปยังหน้าต่างที่มีพระจัทร์ดวงโตฉายอยู่

“.....คุณจะนอนแล้วเหรอครับ?” ป๋อหลินไม่ได้ตอบคำถาม

“ว่าจะอ่านหนังสือสักหน่อยหน่ะ”

“งั้นผมไม่กวนคุณแล้วดีกว่า ฝันดีนะครับ”

“อืม...ฝันดีครับ” หลังจากวางสาย ต่างคนก็ยังไม่ขยับตัวไปไหน ยังคงทอดสายตามองด้วยจันทร์แล้วคิดถึงหน้าของอีกฝ่าย

11:00

“เสี่ยวหยาง เกอว่าจะออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ ไปช่วยหน่อยสิ” ป๋อหรันเดินมาหาน้องชายที่กำลังจัดการกับเครื่องชงกาแฟ

“ได้ครับ เกอรอผมแปปนึงนะครับ”

สองพี่น้องที่เลือกซื้อของครบถ้วนแล้ว ตัดสินใจว่าจะทานอาหารเที่ยงที่นี่เลย ระหว่างเลือกดูร้านอาหารที่ถูกใจ ป๋อหรันก็เห็นผู้ชายหน้าตาคุ้นเคยในร้านอาหารอิตาเลี่ยน กำลังนั่งคุยหัวเราะแบบออกรสออกชาติกับผู้หญิงชาวต่างชาติคนหนึ่งอยู่

หยางหยางที่เห็นพี่ชายหยุดนิ่งไป จึงมองตามสายตาพี่ชายถึงได้รู้สาเหตุ

“เรากลับไปทานข้าวที่บ้านดีมั้ยครับเกอ เดี๋ยวผมทำอะไรอร่อยๆให้ทานดีกว่า” หยางหยางเกินเข้ามาโอบไหล่พี่ชายแล้วบีบเบาๆ

“อ๊ะ..อืม เอาสิ กลับบ้านดีกัว่า ปล่อยให้เสี่ยวหยวนดูร้านคนเดียวนานแล้ว” ในจังหวะที่ทั้งสองคนหันหลังเดินจากไป คนที่อยู่ในร้านอาหารเมื่อครู่ก็หันหน้ามาพบกับแผ่นหลังที่แค่มองก็จำได้แล้วว่าเป็นของใคร

        ช่วงนี้ป๋อหรันไม่มีสารถีค่อยรับ-ส่งเหมือนช่วงที่ผ่านมา เค้าเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้มากนัก เพราะอีกคนยังคอยโทรมาหาเค้าเป็นประจำเหมือนเดิม และก็ได้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมีโปรเจคใหญ่ที่ต้องจัดการ

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน แต่ต่างออกไปตรงที่วันนี้เค้าได้พบทั้งสองคนที่ทำให้จิตใจเค้าไม่สงบมาตลอดทั้งอาทิตย์

ป๋อหรันชะงักไปนอดหน่อยเมื่อบังเอิญเจอคนที่ไม่ได้เจอมาอาทิตย์กว่าๆ

“I have to go, see you tomorrow” ป๋อหลินเอ่ยลากับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ

หลังจากล่ำลากันเสร็จเรีบยร้อยเค้าก็หันมาหาคนที่อยู่ตรงหน้า

“คุณมาซื้อของเหรอครับ?”

คนถูกถามไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าแล้วก้าวเท้าเดินเลี่ยงออกไป แต่ก็ถูกมือใหญ่รั้งแขนไว้ ป๋อหรันไม่ได้ขัดขืนอะไรแต่ยังก้มหน้าไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย

ป๋อหลินเห็นท่าทางคนตรงหน้าแล้วได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะเปลี่ยนมาจับมือแล้วพาอีกคนเดินไปขึ้นรถเพื่อกลับคอนโด

--------------------TBC--------------------

CAT CAFÉ THE SERIES (หลินหรัน part) ตอนที่5

CAT CAFÉ THE SERIES

(Chen Bolin x Jing Boran)

ตอนที่5

          “จิงเป่ายังไม่กลับอีกเหรอ?” เสียงเพื่อนร่วมงานทักขึ้นให้คนที่ยังนั่งทำงานเงยหน้าขึ้นมอง

“อืม ว่าจะเคลียร์ตรงนี้ให้เสร็จก่อนหน่ะ”

“แบบนี้คนข้างล่างรอนานแย่เลยนะ” คำพูดที่ทำให้คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว

“ก็คนที่มารอรับทุกวันไง ที่หล่อๆเข้มๆอ่ะ ...ว่าแต่มีเพื่อนหล่อขนาดนี้ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จักเลยนะ” ในขณะที่เพื่อนร่วมงานยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ แต่ในใจคนฟังกลับเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ

‘มาทำไมทุกวันว่ะ’ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ยอมละมือจากงานเก็บกระเป๋าลงไปข้างล่างทันที

        ป๋อหรันเดินไปหยุดตรงหน้าคนที่มานั่งรอที่โซฟาตัวนี้เป็นประจำทุกวัน

“งานเสร็จแล้วเหรอครับ?” ป๋อหลินเงยหน้าขึ้นมองคนที่เค้ามานั่งรอมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ก่อนส่งยิ้มกว้างประจำตัวให้

“หึ..ยังอ่ะ คุณล่ะ ว่างงานหรือไงถึงได้มาทุกวัน” ป๋อหรันกอดอก ถามเสียงเข้มได้แต่เหลือตามองคนที่ยังไม่หุบยิ้มตั้งแต่เจอหน้า

“ก็คุณบอกว่า ถ้าอยากให้ไปหาเฉินอี้ก็ให้มารับนี่ครับ” ป๋อหลินยืนขึ้นเต็มความสูง สายตายังคงจ้องมองไปที่ดวงหน้าสวยๆ ที่ตอนนี้คิ้วขมวดจนเป็นปมไปแล้ว

“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณมาทุกวันแบบนี้นี่หน่า!” ป๋อหรันหันมามองค้อน

“ก็ผมอยากให้คุณไปหาเฉินอี้ทุกวัน ไม่ได้เหรอครับ?”

“เฉินองเฉินอี้อะไรล่ะ ทุกวันนี้คุณก็ได้แต่พาผมไปตะลอนๆจนทั่วเมืองแล้ว”

“งั้นวันนี้ เราไปหาเฉินอี้จริงๆก็ได้...นะครับ” คนพูดยกมือขึ้นจับต้นแขนเล็กเบาๆดันให้อีกฝ่ายหันมาสบตา แต่ป๋อหรันก็ไม่ได้ตอบอะไร ป๋อหลินเห็นแบบนั้นจึงพาอีกฝ่ายไปที่รถแล้วรีบขับกลับคอนโด

        ทันทีที่เปิดประตูห้องเฉินอี้แมวสีขาวขนยาวตัวสวยก็รีบเข้ามาคลอเคลียป๋อหรัน

“คิดถึงคุณแม่ใช่มั้ยเฉินอี้” ป๋อหรันไม่ใส่ใจคำพูดแซวของเจ้าของแมว ก้มตัวลงอุ้มเฉินอี้มาไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินไปนั่งเล่นด้วยกันที่โซฟาในส่วนห้องนั่งเล่น

“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ ผมจะทำให้” คนที่เดินมาสมทบตรงโซฟาเอ่ยถาม

“อะไรก็ได้” คนถูกถามยังคงไม่สนใจเจ้าของแมวเช่นเดิม หันไปหยิบกระดิ่งมาเขย่าให้เสียงดังกรุ้งกริ้ง โบกไปโบกมาให้เฉินอี้วิ่งไล่ตามเสียง

ป๋อหลินยืนมองแม่ลูกเล่นกันแล้วได้แต่ยิ้มกว้างก่อนเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็น

        หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จป๋อหรันก็กลับไปนั่งเล่นกับเฉินอี้ต่อ เจ้าของห้องหยิบแล็ปท๊อปมานั่งเช็คงานอยู่ที่โซฟาตัวข้างๆ รู้สึกตัวอีกทีตอนแมวตัวขาวกระโดดขึ้นมาบนคีย์บอร์ด ป๋อหลินหันไปเลยพบว่าอีกคนนั่งหลับคอพับไปแล้ว ก็ได้แต่หัวเราะน้อยๆ ก่อนอุ้มเฉินอี้ลงจากตักแล้วเดินไปนั่งข้างๆคนหลับ พิจรณาหน้าสวยๆสักพักก่อนจะยกมือขึ้นจับผมที่ปรกหน้าทัดหูไว้ ใช้นิ้วโป้งค่อยๆไล้แก้มเนียนใสเบาๆ

“เราควรปลุกคุณแม่มั้ยครับเฉินอี้” หันไปถามแมวตัวน้อยที่นั่งอยู่บนพื้นพรมข้างล่าง ก็ได้เสียง “ม้าว” ตอบรับมาเบาๆ

ป๋อหลินหันกลับจับหัวไหล่คนที่หลับไหลแล้วเขย่าเบาๆ “คุณครับ”

เรียกอยู่สองสามที อีกฝ่ายก็รู้สึกตัวหรี่ตามองคนที่มารบกวนการนอน

“อื้อออ...” คนที่ยังตื่นไม่เต็มตาบิดตัวไปมาเล็กน้อย ป๋อหลินมองภาพน่ารักตรงหน้า ช่างเหมือนกันจริงๆทั้งคนทั้งแมว ป๋อหรันยกมือขึ้นขยี้ตาเล็กน้อย แต่ถูกมือใหญ่รั้งไว้ จึงหันไปมองค้อนเพราะถูกขัดใจ แต่คนถูกมองค้อนยังส่งยิ้มมาให้ก่อนใช้มือซ้ายที่ว่างประคองใบหน้านวล แล้วโน้มลงไปมอบจูบให้เบาๆ คนเพิ่งตื่นตอนนี้กลับกลายเป็นตื่นเต็มตาแล้ว ใจอยากขยับหนีแต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่งจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ ป๋อหลินเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปจึงผละถอนจูบออกมาเล็กน้อย แล้วก็พบแต่ดวงตากลมใสจ้องอยู่ เค้ายิ้มน้อยๆก่อนจะโน้มลงไปประกบริมฝีปากบางนั้นอีกครั้งแต่คราวนนี้ไม่ใช่แค่ปากแตะปากเท่านั้น ป๋อหลินค่อยๆขยับดูดดึงริมฝีปากของอีกฝ่าย มือใหญ่เลื่อนลงไปโอบเอวดึงร่างโปร่งให้ขึ้นมานั่งเกยอยู่บนตัก ป๋อหรันรู้สึกหวาบหวามกับรสจูบครั้งนี้มากเป็นพิเศษ ทั้งริมฝีปากนุ่มอุ่น ทั้งไรหนวดที่เสียดสีเบาๆตอนอีกฝ่ายขยับริมฝีปาก จึงทำได้แค่ยกมือขึ้นขย้ำบ่ากว้างเพื่อระบายความรู้สึก

ป๋อหลินค่อยๆสอดมือล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวบางลูบไล้ บีบที่เอวคอดเบาๆ ป๋อหรันได้แต่ครางรับอื้ออึงในลำคอ เสียงตอบรับน่ารักยิ่งทำให้ป๋อหลินรุกจูบหนักขึ้นกว่าเดิม และจังหวะที่คนบนตักเปิดปากเพราะหายใจไม่ทันเค้าจึงสอดลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานของอีกฝ่าย เสียงจูบดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ลิ้นเล็กพยายามขยับหนีแต่คนมากประสบการณ์กว่าก็ไล่ต้อนจนต้องยอมคล้อยตาม

ป๋อหรันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ พยายามผลักร่างหนาตรงหน้าออกแต่อีกคนก็ไม่สะเทือนจึงยกกำปั้นทุบหลังกว้างอยู่สามสี่ที

ป๋อหลินถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง มองคนที่หอบหายใจแรงอยู่บนตัก ไล้นิ้วมือไปที่แก้มซึ่งตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว

“ผะ..ผมจะกลับบ้าน” ป๋อหรันคว้านหาเสียงตัวเองเจอเอยออกมาแผ่วๆ

“พรุ่งนี้วันเสาร์...ค้างด้วยกันที่นี่นะครับ” ป๋อหลินแตะหน้าผากตัวเองเข้ากับคนที่ยังอยู่ยนตัก

“นี่ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรกับคุณเลยนะ ทำไมถึง....”

“ค้างที่นี่นะครับ” ป๋อหลินไม่สนใจฟังพร้อมถามย้ำประโยคเดิม

“คุณนี่คุยไม่รู้เรื่องจริงๆ ปล่อย! ผมจะไปอาบน้ำ” ป๋อหรันรีบผละลงจากตักแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูเสียงสนั่น

ป๋อหลินหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ หันไปมองเฉินอี้บนโซฟาข้างๆที่หลับไปตั่งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ ก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าแมวตัวน้อยไปนอนที่ฟูกแล้วลูบขนนุ่มเบาๆ

“อยากให้คุณแม่มาอยู่ด้วยที่นี่มั้ยเฉินอี้”

                               --------------------TBC--------------------