CAT CAFÉ THE SERIES
(Chen Bolin x Jing Boran)
ตอนที่ 3
02:00am.
Rrrrrrrrrrrrr
คนที่นอนหลับไปได้สักพักเป็นอันต้องสะดุ้งตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงอยู่บนโต๊ะหัวเตียง
“เหว่ยยย”
จิงป๋อหรันรับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงีย
‘คุณ
เฉินอี้อาเจียนออกมาเต็มเลย ผมควรทำยังไงดี?’ คนปลายสายรีบพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“เอ๊ะ!!”
ร่างโปร่งถึงกับตาสว่างเมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกเหตุผลที่โทรมา “ทำไมอยู่ดีๆถึงอาเจียนละ
คุณเอาอะไรแปลกๆให้มันกินหรือเปล่า หรือไม่ได้เปลี่ยนอาหารเปียกให้ทุกวัน หรือว่าให้กินนมหมดอายุ
หรือว่า...”
‘โอ้วๆ
คุณใจเย็นๆก่อนสิครับ’ เฉินป๋อหลินได้แต่นึกขำอยู่ในใจเพราะแค่บอกอาการแมวตัวใหม่ที่ซื้อมาเลี้ยงอีกฝ่ายกลับยิ่งร้อนรนกว่าเค้าที่เป็นเจ้าของแมวซะอีก
‘ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเพราะอะไร
ผมถึงโทรมาปรึกษาคุณไงครับ’
“เวลานี้คุณพาเฉินอี้ไปโรงพยาบาสัวต์
xx แล้วกันครับ
ที่นี่เปิด 24 ชั่วโมง”
‘ผมรบกวนคุณไปโรงพยาบาลกับผมได้มั้ยครับ
คือ ผมกลัวว่าจะคุยกับคุณหมอไม่รู้เรื่องหน่ะ’
“งั้นคุณไปรอผมที่โรงพยาบางเลยแล้วกันครับ
เดี๋ยวผมตามไป”
‘โอเคครับ’
“คุณหมอว่ายังไงบ้าง” ร่างโปร่งที่เพิ่งมาถึงเอ่ยถาม
‘ยังไม่รู้เลยครับ
.. อ่า คุณหมอออกมาพอดี”
เจ้าของแมวหันไปทางคุณหมอที่เดินออกมาจากห้อง
“คุณพ่อกับคุณแม่น้องไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ
อาจเพราะเกิดจากติดเชื่อแบคทีเรียเลยทำให้ท้องเสียแล้วก็อาเจียน
ตอนนี้หมอให้ยาแล้ว อาจต้องงดน้ำกับอาหารประมาณ12-24 ชั่วโมงนะครับ”
คุณหมอบอกอาการพร้อมทั้งวิธีดูแลแมวต่างๆให้คุณพ่อมือใหม่
“นี่ผมไปเป็นแม่เฉินอี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” คนที่เพิ่งตั้งสติได้หันไปถามคนข้างตัว
“หึ
คุณหมอคงเห็นคุณหน้าเหมือนเฉินอี้มั้งครับ” ป๋อหลินหัวเราะกับหน้าตาตกใจของคุณแม่แมวหมาดๆ
“เหอะ ไม่เห็นเหมือนตรงไหนเลย
ผมน่ารักกว่าแมวคุณตั้งเยอะ”
“ครับ
คุณน่ารักกว่า”
คนถูกชมว่าน่ารักถึงกับไปต่อไม่ถูกได้แต่ยืนหน้าแดงพร้อมเข่นเขี้ยวมองอีกฝ่ายถือตะกร้าเดินไปรับยา
หลังจากออกจากโรงพยบาล
รถยนต์ก็มุ่งหน้าสู่คอนโดหรูใจกลางเมือง
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” ร่างโปร่งก้าวลงจากรถหมายจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่
“ให้ผมไปส่งนะครับ
แต่ขอเอาเฉินอี้เข้านอนก่อน” ป๋อหลินเอ่ยรั้งไว้
“โอ๊ยย ไม่เป็นไรหรอกคุณแค่นี้เองผมกลับได้”
“ถ้าคุณไม่ให้ผมไปส่ง
งั้นค้างที่นี่นะครับ เดินทางดึกๆมันอันตราย” มือหนาคว้าแขนอีกฝ่ายไว้
“มันจะไปอันตรายอะไรกันคุณ
ผมเป็นผู้ชายนะ” ป๋อหรันพยายามสะบัดแขนออก
“แต่ผมเป็นห่วงคุณนะครับ”
ป๋อหรันชะงักมือที่กำลังสะบัดอยู่ทันที
“เอ่อ
เอ่อออๆๆๆ ค้างที่นี่ก็ได้ ไม่อยากให้คุณขับรถไปกลับดึกๆหรอก”
คนที่หน้าแดงเป็นรอบที่สองรีบคว้าตะกร้าแมวแล้วเดินนำออกไป
“อ้าว
จะขึ้นห้องมั้ยล่ะคุณ เร็วๆสิ เฉินอี้ง่วงแล้ว”
“ครับผม” ป๋อหลินได้แต่หัวเราะให้กับท่าทีเหมือนแม่เสือกำลังขู่ของอีกฝ่าย
“จากนี้ไปคุณต้องระมัดระวังเรื่องอาหารการกินของเฉินอี้ให้มากขึ้นนะครับ
เลี้ยงแมวไม่ใช่เรื่องง่าย”
พาแมวเข้านอนเสร็จแม่แมวก็หันมาย้ำอีกครั้ง
“เข้าใจแล้วครับ”
“เออ...แล้วไหนหมอนกับผ้าห่มผมล่ะ?” ป๋อหรันมองซ้ายมองขวาดูท่าว่าคืนนี้อาจต้องนอนที่โซฟา
“คุณเข้าไปนอนในห้องแล้วกันครับ
เดี๋ยวผมนอนโซฟาเอง วันนี้รบกวนคุณมากแล้ว”
“เห้ย! ผมนอนโซฟาได้คุณแค่นี้เอง
อีกเดี๋ยวก็เช้าแล้ว”
“มาเถอะครับ
ผมจะพาไปห้องนอน”
ป๋อหลินไม่ฟังคำอีกฝ่าย จับมืออีกคนเดินไปทางห้องนอนทันที
“ผมบอกว่าผมนอนโซฟาได้ไงคุณ!” ป๋อหรันพยายามรั้งอีกฝ่ายไว้
“นี่!
ถ้าคุณจะให้ผมนอนเตียง งั้นคุณก็ต้องนอนเตียงกับผม ผมไม่ยอมเอาเปรียบคุณหรอก”
“ผมกลัวคุณจะอึดอัด..”
“เตียงคุณกว้างจะเท่าสนามบอลแล้วจะอึดอัดอะไรกัน
นอนด้วยกันนี่แหละ นอน!”
ป๋อหรันดันหลังอีกฝ่ายนั่งที่เตียงฝั่งซ้าย
ส่วนตัวเองอ้อมมายังฝั่งขวาสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มหันหลังให้คนอีกฝั่ง
“ผมนอนแล้ว
ราตรีสวัสดิ์”
ป๋อหลินได้แต่นั่งมองแผ่นหลังอีกคนที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม เส้นผมยาวนุ่มระไปกับหมอน
‘หึ
ชักอยากให้มีแบบนี้อยู่บนเตียงทุกวันแล้วสิ’
--------------------TBC--------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น