CAT CAFÉ THE SERIES
(Chen Bolin x Jing Boran)
ตอนที่4
07:00am.
“อื้ออออ” จิงป๋อหรันนอนขยับตัวไปมาอยู่บนเตียงหลังจากตื่นนอน
แล้วจู่ๆก็นึกขึ้นได้เมื่อคืนเค้าไม่ได้นอนที่ห้องของตัวเองจึงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองที่นอนข้างๆแต่ไม่เจอใคร
“อ้าว ไม่อยู่
ตื่นเช้าชะมัด” ร่างโปร่งบิดตัวซ้ายขวาสองสามครั้ง
ก่อนลุกขึ้นออกไปดูด้านนอกห้อง เมื่อเปิดประตูก็ได้กินไข่ทอดลอยมาแต่ไกล
เมื่อเดินไปถึงห้องครัวก็พบผู้ชายมีหนวดผูกผ้ากันเปื้อนสีฟ้ากำลังยืนทอดไข่
“ตื่นเช้า” คนที่ขมักเขม้นกับงานครัวหันไปตามเสียง
“ครับ? อ่อ
ผมตื่นเช้าเป็นปกติอยู่แล้วหน่ะ ถ้าคุณยังง่วงอยู่จะนอนต่อก็ได้นะครับ”
ป๋อหรันค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“ไม่ละ
เดี๋ยวว่าจะกลับบ้านเลยดีกว่า”
“ไม่อ่ะ
ฟันก็ไม่ได้แปรงจะให้กินข้าวเลยเนี่ยนะ” ป๋อหลินตักไข่ดาวฟองสุดท้ายใส่จานก่อนหันไปพูดบอก
ป๋อหรันหันไปมองค้อนใส่คนที่วางจานอาหารเช้าให้ตรงหน้า
“ผมพูดจริงครับ
ไปแปรงฟันดีกว่าครับ”
ว่าจบก็จูงมือคนที่นั่งให้ลุกขึ้นไปทางห้องน้ำ
“คุณอยากได้นมหรือนำผลไม้ดีครับ?” พอส่งอีกคนถึงหน้าห้องน้ำก็ผละตัวออกมาเพื่อไปจัดเตรียมอาหารเช้าต่อ
“น้ำผลไม้แล้วกัน” แต่เมื่อเดินไปที่อ่างล้างหน้าก็ต้องชะงักเพราะแปรงสีฟันที่อีกคนบอกว่าเตรีมให้หน่ะคือการบีบยาสีฟันไว้ให้แล้วเสร็จสรรพ
“ทำอย่างกับเป็นคู่แต่งงานใหม่ไปได้
ฮึ่ยยย ขนลุก”
ถึงจะว่าอย่างั้นแต่ก็หยิบขึ้นมาแปรงอยู่ดี
หลังจากทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้วป๋อหรันจึงลงไปนั่งเล่นกับเฉินอี้ที่ตอนนี้ดูท่าทางอาการจะดีขึ้นแล้ว
“เป็นเด็กดีนะอาอี้
อย่าป่วยอีกล่ะ ถ้าพ่อไม่ดูแลก็จัดการได้เลยนะ” ป๋อหรันอุ้มเฉินอี้วางไว้บนตักแล้วลูบหัวเบาๆ
“สอนลูกอะไรแบบนั้นล่ะคุณ
ถ้ามีคุณแม่มาคอยช่วยดูแลผมว่าเฉินอี้น่าจะมีความสุข”
“แมวคุณก็ดูแลเองสิ” ค้อนรอบสองของวันถูกส่งให้คนที่ยืนมองอยู่
“ยอมเป็นแม่เฉินอี้แล้วเหรอครับ?”
ป๋อหลินหัวเราะจนตาเป็นสระอิ
ป๋อหรันวางเฉินอี้ลงกับพื้นแล้วลุกขึ้นประจันหน้ากับคนที่หัวเราะอยู่
“คุยกับคุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
ผมกลับดีกว่า”
ป๋อหลินรั้งข้อมืออีกฝ่ายไว้
ระหว่างเดินทางไปยังคาเฟ่แมวของคนสวยข้างๆ
“ที่บอกว่าอยากให้คุณมาหาเฉินอี้บ่อยๆ
ผมพูดจริงนะครับ”
“ใครจะว่างขนาดนั้นกันล่ะคุณ”
คนนั่งข้างคนขับได้แต่กอดอกแล้วจ้องไปที่ถนนข้างหน้า
“ถ้าคุณมีเวลาว่างผมก็อยากให้แวะมา
หรือให้ผมไปรับคุณก็ได้นะครับ” ป๋อหลินเหลือบมองปฏิกิริยาคนข้างตัว
“เอ่อๆๆๆ
อยากให้ไปก็มารับแล้วกัน เรื่องมากจริง” ถึงปากจะบ่นแต่แก้มกลับขึ้นริ้วสีแดงจางๆ
“ก็ผมชอบคุณ” พูดจบก็หันไปยิ้มกว้างให้
จนคนข้างๆถึงกับหัวขวับมามองอย่างรวดเร็ว
“จะจีบผมหรือไง?”
ป๋อหรันไม่ใช่พวกสาวน้อยที่จะหลงคารมแค่นี้ เค้าเป็นประเภทตรงๆ ที่อยากรู้อะไรก็แค่ถาม
“ใช่ครับ”
“ก็แค่นั้นแหละ” แล้วก็หันกลับไปจ้องถนนด้านหน้าเหมือนเดิม “พยายามเข้าก็แล้วกันนะ”
พอดีกับที่รถจอดนิ่งสนิทอยู่ด้านหน้าคาเฟ่แมวคนข้างๆ
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” ป๋อหรันเปิดประตูและขาข้างหนึ่งก้าวลงไปแตะพื้นแล้วกลับถูกคนที่อยู่หลังพวงมาลัยดึงข้อมือให้กลับเข้ามาในรถ
คนที่เป็นฝ่ายดึงยื่นหน้าไปกระกบริมฝีปากกับริมฝีปากบาง เป็นแค่ปากแตะกันแต่ป๋อหรันกลับรู้สึกว่าใจเค้าจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกเสียให้ได้
ความรู้สึกทั้งอ่อนโยนทั้งละนุนแบบไม่เคยเจอมาก่อน
ป๋อหลินผละริมฝีปากมาเพียงเล็กน้อย ป๋อหรันเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายก่อนจะได้สติ
รีบวิ่งลงจากรถปิดประตูเสียงดังสนั่นแล้วก้าวฉับๆเข้าบ้านไปทันที
Rrrrrrrrr
‘โทรมาทำไมอีกว่ะเนี่ย
เขินจะตายห่าอยู่แล้ว’
“ฮะ ฮัลโหล”
“ผมเพิ่งกลับจากงานเลี้ยงขอบคุณลูกค้า
คุณจะเข้านอนแล้วเหรอครับ”
“ถ้าอย่างั้นก็ฝันดีนะครับ”
“อือ ฝันดี”
หลังจากวางสายป๋อหรันก็ได้แต่ตีอกชกหมอนหน้าแดงก่ำกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง
--------------------TBC--------------------
