CAT CAFÉ THE SERIES
(Chen Bolin x Jing Boran)
ตอนที่ 7
หลังจากกลับมาถึงห้อง
ต่างฝ่ายต่างยังคงเงียบ เจ้าของห้องปลีกตัวไปทำอาหารเย็น ส่วนอีกคนนั่งเล่นกับเจ้าแมวตัวน้อยที่ห้องนั่งเล่น
“คุณ..อาหารเย็นเสร็จแล้ว
ตื่นมาทานก่อนนะครับ” ป๋อหรันที่เผลอหลับไป
งัวเงียตื่นขึ้นมา หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“อาทิตย์นี้ผมยังยุ่งๆเรื่องโปรเจคคอนโดใหม่ คงไม่ได้ไปหาคุณสักพักนะครับ” ป๋อหลินเอ่ยทำลายความเงียบ
“นึกว่าคุณจะคิดถึงผมมากซะอีกนะครับ”
“ทำไมต้องคิดถึง”
“ก็ ...”
Rrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนป๋อหลินจะพูดจบ เค้าหยิบมาดูก่อนปลีกตัวออกไปคุย
‘เห๊อะ!
ไปคิดถึงคนของตัวเองนู้นเหอะ ทำเป็นมาพูดดี ชิ!’ ป๋อหรันได้แต่เข่นเขี้ยวพร้อมกับใช้มีดจิ้มลงบนสเต็กหมูในจานจนพรุน
“หมูมันตายแล้วล่ะครับ” คนมีหนวดเดินเข้ามาเห็นคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร กำลังทำการฆาตกรรมชำแหละสเต็กหมูให้เป็นชิ้นๆ
ก็ได้แต่หัวเราะ
“อิ่ม! จะกลับบ้าน” คนหน้าสวยที่ตอนนี้ได้แต่นั่งกอดอก
หน้าบึ้ง จนถึงตอนนี้เค้าก็ยังไม่ยอมมองหน้าหรือสบตาเจ้าของห้องอยู่ดี
“ผมไปส่งครับ” ป๋อหรันแอบตกใจเล็กน้อยเพราะปกติถ้าหากมาที่นี่
อีกฝ่ายมักขอให้เค้าอยู่ต่อ
Cat Café
“ป๋อหลินเกอ มาหาจิ่งเปาเกอเหรอครับ”
หยางหยางทักท้ายแขกคนสุดท้ายที่เข้ามาในร้าน
“อืม
ยังไม่กลับจากที่ทำงานเหรอ”
“อีกสักพักก็กลับมาแล้วล่ะครับ
เห็นช่วงนี้บอกว่างานด่วนเข้ามาเยอะ”
หยางหยางหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
“เรื่องนั้นว่ายังไงบ้างครับ”
“ยังไม่ได้อธิบายหรอก
ว่าจะให้เจ้าตัวไปเห็นเองกับตาหน่ะ” ป๋อหลินล้วงกระเป๋ากางเกงพูดด้วยท่าทีสบายๆ
“หึ...จะทำอะไรก็รีบๆทำเถอะครับ
เห็นจิ่งเป่าเกอเงียบๆแบบนี้แล้วผมไม่ชิน”
“ไม่ต้องห่วงหรอก
เกอบอกแล้วว่าจะดูแลพี่ชายเราอย่างดี”
“กลับมาละ....” ป๋อหรันชะงักไปตอนเงยหน้าเห็นว่าใครยืนอยู่ในร้าน
“งั้นเกอกลับก่อนนะ”
ป๋อหลินบอกลาแล้วเดินมาคว้าเอวคนที่เพิ่งกลับมา
“กลับกันเถอะครับ” คนร่างโปร่งขัดขืนแต่แขนของอีกคนยังคงล็อคเอวคอดไว้แน่น
“กลับอะไร
บ้านผมอยู่นี่! โธ่เว้ย!
หยางหยางอย่ามัวแต่ยืนมอง มาช่วยกันหน่อยสิ!!!” เมื่อเห็นว่ายังไงก็ดิ้นไม่หลุดก็หันไปขอความช่วยเหลือจากน้องชาย
ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนหัวเราะอยู่
“ขับรถกลับดีๆนะครับเกอ
ระวังโดนกัด”
หยางหยางโบกมือให้พี่ชายสองสามที
“ฉันไม่ใช่แมวนะโว้ยยย! ไอ้หมา
กลับมาเอ็งตายแน่!!!” เสียงตะโกนดังแว่วไกลออกไปพร้อมกับคนสองคนที่คนหนึ่งแทบจะอุ้มอีกคนขึ้นรถ
“พรุ่งนี้งานเปิดตัวโปรเจคคอนโดใหม่
คุณไปกับผมนะครับ”
ป๋อหลินกระซิบข้างๆหูคนบนตัก
หลังจากมาถึงคอนโดป๋อหรันยังคงพยายามขัดขืนออกจากอ้อนแขนของอีกฝ่าย
จนถูกจับมานั่งบนตัก สุดท้ายเมื่อเห็นว่ายังไงอีกคนก็ไม่ปล่อย จึงยอมนั่งนิ่งๆเพราะเค้าเองก็เหนื่อยเต็มทีแล้ว
“ผมไม่ได้ทำงานที่บริษัทคุณ
จะให้ผมไปทำไม? อีกอย่างพรุ่งนี้ผมต้องทำงาน”
“ผมลางานให้คุณแล้วล่ะครับ”
ป๋อหรันตกใจหันขวับไปมองคนข้างหลัง
“ทีนี่ก็ไปได้แล้วนะครับ
จุ๊บ!”
ป๋อหลินพูดจบก็ยืดตัวจุ๊บเบาๆที่ริมฝีกปากอีกคนที่ยังออกอาการเหวออยู่
“ก็ถ้าคุณจะทำถึงขนาดนี้แล้ว ผมจะว่าอะไรได้อีกล่ะ”
งานเปิดตัวคอนโดมิเนียมแห่งใหม่ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่ทุกคนรอคอยและจับตามองมากที่สุด
บริเวณในงานมีทั้งผู้บริหารจากที่ต่างๆร่วมถึงสื่อแทบทุกสำนัก
ไม่เว้นแม้แต่สายข่าวบันเทิง เพราะใครๆก็อยากจะรู้จักผู้บริหารอายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จมากๆของยุคนี้
“ผมขอกลับตอนนี้เลยได้มั้ยคุณ”
ป๋อหรันที่เข้ามาในงานพร้อมเจ้าของงานตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน
พร้อมเสียงซุบซิบมากมาย
“อยู่อีกสักพักนะครับ
ผมมีคนจะแนะนำให้รู้จัก” ป๋อหลินเดินนำอีกคนไปยังตู้โชว์โมเดลจำลองคอนโดแห่งใหม่
“Hi, ว่าไงผู้บริหารหนุ่มไฟแรง”
“หึ...นี่โจนาธานเพื่อนผมตอนอยู่อเมริกากับอลิซคู่หมั้นของโจนาธานครับ”
“อ่ะ ห๊า...!?” ป๋อหรันที่ได้ยินคำว่าคู่หมั้นก็ออกอากาศตกใจ
เพราะผู้หญิงตรงหน้าคือคนที่เค้าเคยเจออยู่ป๋อหลินบ่อยๆช่วงที่ผ่านมา
“ส่วนนี่
จิงป่อหรัน” ทั้งสามคนจับมือทักทายกันพอเป็นพิธี
“คนนี้ใช่มั้ยที่เล่าให้ฟัง” โจนาธานหันไปถามเพื่อนของตัวเอง
“อืม คนนี้แหละ”
ป๋อหลินคุยเรื่องงานอีกนิดหน่อยก่อนจะหันมาถามคนข้างตัว
“อยากกลับเลยมั้ยครับ?”
“อืม กลับเหอะ
ผมไม่ชอบงานแบบนี้เลย”
ป๋อหรันยังคนประหม่ากับบรรดานักข่าวที่รัวชัตเตอร์มาทางเค้า
“งั้นกลับกันครับ” ป๋อหลินโอบเอวแล้วดุนหลังเบาๆให้อีกคนเดินตาม
แต่ก่อนจะได้ออกจากบริเวณงานทั้งคู่ก็ถูกมวลนักข่าวรุมขอสัมภาณ์
นักข่าวแย่งกันถามคำถามต่างๆนานา ป๋อหลินส่งยิ้มกว้าง แต่ไม่ได้ตอบคำถามอะไร
ก่อนจะกระชับเอวคนข้างๆแล้วโน้มตัวลงไปจูบคนที่ยังตัวสั่นน้อยๆเพราะโดนรุมจากรอบทิศ
เสียงคำถามมากมายเปลี่ยนเป็นเสียงกรี๊ดกร๊าดบวกกับโห่ร้องให้กับฉากโรแมนติกตรงหน้า
ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามใดๆอีก
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ป๋อหลินจับมือเรียวเดินฝ่าวงล้อมนักข่าวออกแล้วแต่เสียงพูดคุยยังคงดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณงาน
“ใครบอกให้คุณทำแบบนั้น
ห๊ะ!” ระหว่างทางกลับบ้านป๋อหรันที่เพิ่งได้สติกลับคืนมาให้ไปมองตาเขียวให้คนขับรถพร้อมถามเสียงเข้ม
“ก็ตอบคำถามนักข่าวไงครับ”
คนขับรถยังคงยิ้มกว้าง
“เห๊อะ! งั้นรับผิดชอบด้วยนะครับ”
“ได้ครับ ที่รัก”
ป๋อหลินยื่นหน้ามาใกล้อีกฝ่ายขณะรถติดไฟแดง ก่อนจะแอบหอมแก้มขาวๆไปฟอดใหญ่ๆ
ป๋อหรันที่ถูกขโมยหอมใช้ฝ่ามือดันหน้าหนวดๆให้ออกห่างในจังหวะที่ไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
ป๋อหลินหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะออกรถมุ่งหน้ากลับคอนโด ส่วนป๋อหรันได้แต่นั่งหน้าแดงไปตลอดทาง
--------------------TBC--------------------
