วันพุธที่ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2560

CAT CAFÉ THE SERIES (หลินหรัน part) ตอนที่2







CAT CAFÉ THE SERIES

(Chen Bolin x Jing Boran)



ตอนที่ 2



          ป้ายหน้าร้านถูกเปลี่ยนจากคำว่า “CLOSED” เป็น “OPEN” คนเปลี่ยนป้ายเดินออกมาสำรวจความเรียบร้อยที่หน้าร้าน ก่อนจะพบกับลูกค้ารายแรกของวัน

คุณลูกค้า หวังหยวนยิ้มกว้างต้อนรับ มาหาจิงเป่าเกอเหรอครับ?

คุณลูกค้าเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนนะตอบ อือ..เปล่าหรอก ก็..ไม่เชิงนะ

งั้นเชิญข้างในร้านก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมชงกาแฟให้ หวังหยวนเดินนำคนตัวโตเข้าไปในร้าน

พอดีวันนี้เป็นวันเสาร์ เกออาจจะเข้าร้านสายหน่อย หรือถ้าคุณรีบผมไปตามให้ก่อนได้นะครับ แต่ก่อนจะได้เดินออกไปหวังหยวนก็ถูกมือใหญ่ปรามไว้ก่อน

ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้รีบอะไร คนพูดส่งยิ้มให้ทั้งยังกุมมือน้อยนั้นไว้ ทำเอาคนโดนกุมมือหน้าขึ้นสีเล็กน้อย





หวังหยวน!” มีเสียงดังเล็กน้อยจากทางเค้าท์เตอร์ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบสะบัดมือออกเบาๆ

คุณลูกค้ามาแต่เช้าเลยนะครับ คนที่เดินออกมาจากเค้าท์เตอร์พลางจ้องลูกค้าด้วยท่าทางเอาเรื่องพอสมควร

อ้อออ เห็นคุณเค้าบอกว่าแวะมาหาเกอหน่ะ ว่าจบก็รีบปลีกตัวออกจากสถานการณ์ชวนอึดอัด เดี๋ยววว ผมไปชงกาแฟให้ก่อนดีกว่านะครับ





มาหาผม? จิงเป่าหันกลับมาหาคุณลูกค้าที่นั่งอยู่

อ่า..นั้นสิ คือพอดีผมคิดว่าอยากจะเลี้ยงแมวหน่ะครับ เลยอยากลองมาปรึกษา ป๋อหลินยังคงยิ้มกว้างไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาแข็งๆที่จ้องอยู่

เหอะ อยากเลี้ยงแมวหรือเลี้ยงเด็กกันแน่ คนสวย (ในสายตาคุณลูกค้า) แอบบ่นเบาๆ

อะไรนะครับ? เพราะตอนนี้ยังเช้ามากจึงไม่มีลูกค้า ทั้งในร้านยังไม่ได้เปิดเพลง ป๋อหลินจึงได้ยินเสียงบ่นนั้นได้ไม่ยาก แต่ก็แสร้งทำเหมือนไม่ได้ยิน

คิดยังไงถึงจะเลี้ยงแมวล่ะ ป๋อหรันทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม ก่อนอื่นคุณต้องมีเวลาให้พวกมัน สัตว์เลี้ยงเมื่อคุณเลี้ยงเค้าก็ต้องหมั่นคอยดูแลเอาใจใส่... คุณเจ้าของร้ายยังร่ายยาวถึงเรื่องการเลี้ยงแมว ส่วนคนฟังก็ได้แต่มองริมฝีปากเล็กๆนั้นเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ





คุณเข้าใจมั้ย คุณ...คุณ!” ไม่รู้ว่าเพราะคนพูด พูดได้น่าฟัง หรือเป็นเพราะตัวคนพูดที่ดึงเอาความสนใจทั้งหมดไป ป๋อหลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

อืม ผมเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบคุณคุณมาก ถ้ายังไง ผมขอมาปรึกษาคุณอีกได้มั้ยครับ?

ก็ได้อยู่หรอก ถ้าเป็นเรื่องที่ผมรู้อ่ะนะ ป๋อหรันลุกขึ้นคุณลูกค้าจึงรีบลุกตาม

ผมขอเบอร์คุณไว้ได้มั้ยครับ?” คนถูกถามหันมาเลิกคิ้วใส่ เผื่อผมจะได้ปรึกษาเรื่องแมว

คุณส่งข้อความมาทางแชทของร้านก็ได้นะ ป๋อหรันออกตัวไว้ก่อน

ผมไม่ถนัดพวกแชทเท่าไหร่ ชอบโทรคุยซะมากกว่า คนพูด พูดด้วยท่าทางสบายๆสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงส่งยิ้มหวานเผื่อไปถึงคนตรงหน้า




ป๋อหรันลอบถอนหายใจเบาๆก่อนเดินไปที่เค้าท์เตอร์ หยิบกระดาษกับปากกามาจดยุกยิกอยู่สองสามทีแล้วส่งให้คนที่รอยู่

ขอบคุณมากครับ ผมอาจจะต้องโทรมาปรึกษาคุณบ่อยหน่อยนะครับ

ป๋อหรันพยักหน้ารับสองสามที ก่อนคุณลูกค้าจะขอตัวลากลับออกไป

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


รู้ว่าจะโทรมาบ่อย! แต่นี่มันบ่อยเกินไปแล้วโว้ยยยยยยยย

อะไรกันฮะจิงเป่าเกอ เสียงดังไปถึงข้างในบ้านเลย หวังหยวนที่เดินเอาของมาเตินในร้านถามขึ้น

ไม่มีอะไรหรอก พวกโรคจิตโทรมาหน่ะว่าจบก็เดินกลับไปทางตัวบ้านแล้วเข้าห้องตัวเองไม่สงบสติ


ไอ้บ้า! เล่นโทรมาเช้า กลางวัน เย็น สามเวลาหลังอาหารขนาดนี้ ว่างมากนักหรือไง แถมก่อนนอนก็ยังโทรอีก จะบ้าตาย!” ถึงปากจะบ่นแต่ทุกครั้งที่ชื่อนี้โทรเข้ามาก็ยังคงคอยรับทุกสายไม่เคยขาด






------------------------------TBC------------------------------