CAT CAFÉ THE SERIES
(Chen Bolin x Jing Boran)
ตอนที่ 2
ป้ายหน้าร้านถูกเปลี่ยนจากคำว่า
“CLOSED” เป็น “OPEN” คนเปลี่ยนป้ายเดินออกมาสำรวจความเรียบร้อยที่หน้าร้าน
ก่อนจะพบกับลูกค้ารายแรกของวัน
“คุณลูกค้า”
หวังหยวนยิ้มกว้างต้อนรับ “มาหาจิงเป่าเกอเหรอครับ?”
คุณลูกค้าเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนนะตอบ “อือ..เปล่าหรอก ก็..ไม่เชิงนะ”
“งั้นเชิญข้างในร้านก่อนมั้ยครับ
เดี๋ยวผมชงกาแฟให้”
หวังหยวนเดินนำคนตัวโตเข้าไปในร้าน
“พอดีวันนี้เป็นวันเสาร์
เกออาจจะเข้าร้านสายหน่อย หรือถ้าคุณรีบผมไปตามให้ก่อนได้นะครับ” แต่ก่อนจะได้เดินออกไปหวังหยวนก็ถูกมือใหญ่ปรามไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ
ผมไม่ได้รีบอะไร”
คนพูดส่งยิ้มให้ทั้งยังกุมมือน้อยนั้นไว้ ทำเอาคนโดนกุมมือหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
“หวังหยวน!” มีเสียงดังเล็กน้อยจากทางเค้าท์เตอร์ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบสะบัดมือออกเบาๆ
“คุณลูกค้ามาแต่เช้าเลยนะครับ”
คนที่เดินออกมาจากเค้าท์เตอร์พลางจ้องลูกค้าด้วยท่าทางเอาเรื่องพอสมควร
“อ้อออ
เห็นคุณเค้าบอกว่าแวะมาหาเกอหน่ะ” ว่าจบก็รีบปลีกตัวออกจากสถานการณ์ชวนอึดอัด “เดี๋ยววว
ผมไปชงกาแฟให้ก่อนดีกว่านะครับ”
“มาหาผม?” จิงเป่าหันกลับมาหาคุณลูกค้าที่นั่งอยู่
“อ่า..นั้นสิ คือพอดีผมคิดว่าอยากจะเลี้ยงแมวหน่ะครับ
เลยอยากลองมาปรึกษา” ป๋อหลินยังคงยิ้มกว้างไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาแข็งๆที่จ้องอยู่
‘เหอะ อยากเลี้ยงแมวหรือเลี้ยงเด็กกันแน่’
คนสวย (ในสายตาคุณลูกค้า) แอบบ่นเบาๆ
“อะไรนะครับ?” เพราะตอนนี้ยังเช้ามากจึงไม่มีลูกค้า
ทั้งในร้านยังไม่ได้เปิดเพลง ป๋อหลินจึงได้ยินเสียงบ่นนั้นได้ไม่ยาก
แต่ก็แสร้งทำเหมือนไม่ได้ยิน
“คิดยังไงถึงจะเลี้ยงแมวล่ะ” ป๋อหรันทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม “ก่อนอื่นคุณต้องมีเวลาให้พวกมัน สัตว์เลี้ยงเมื่อคุณเลี้ยงเค้าก็ต้องหมั่นคอยดูแลเอาใจใส่...” คุณเจ้าของร้ายยังร่ายยาวถึงเรื่องการเลี้ยงแมว ส่วนคนฟังก็ได้แต่มองริมฝีปากเล็กๆนั้นเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ
“คุณเข้าใจมั้ย คุณ...คุณ!” ไม่รู้ว่าเพราะคนพูด พูดได้น่าฟัง หรือเป็นเพราะตัวคนพูดที่ดึงเอาความสนใจทั้งหมดไป ป๋อหลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“อืม
ผมเข้าใจแล้วหล่ะ ขอบคุณคุณมาก ถ้ายังไง ผมขอมาปรึกษาคุณอีกได้มั้ยครับ?”
“ก็ได้อยู่หรอก
ถ้าเป็นเรื่องที่ผมรู้อ่ะนะ” ป๋อหรันลุกขึ้นคุณลูกค้าจึงรีบลุกตาม
“ผมขอเบอร์คุณไว้ได้มั้ยครับ?” คนถูกถามหันมาเลิกคิ้วใส่ “เผื่อผมจะได้ปรึกษาเรื่องแมว”
“คุณส่งข้อความมาทางแชทของร้านก็ได้นะ”
ป๋อหรันออกตัวไว้ก่อน
“ผมไม่ถนัดพวกแชทเท่าไหร่
ชอบโทรคุยซะมากกว่า” คนพูด พูดด้วยท่าทางสบายๆสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงส่งยิ้มหวานเผื่อไปถึงคนตรงหน้า
ป๋อหรันลอบถอนหายใจเบาๆก่อนเดินไปที่เค้าท์เตอร์ หยิบกระดาษกับปากกามาจดยุกยิกอยู่สองสามทีแล้วส่งให้คนที่รอยู่
“ขอบคุณมากครับ
ผมอาจจะต้องโทรมาปรึกษาคุณบ่อยหน่อยนะครับ”
ป๋อหรันพยักหน้ารับสองสามที ก่อนคุณลูกค้าจะขอตัวลากลับออกไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“รู้ว่าจะโทรมาบ่อย!
แต่นี่มันบ่อยเกินไปแล้วโว้ยยยยยยยย”
“อะไรกันฮะจิงเป่าเกอ
เสียงดังไปถึงข้างในบ้านเลย” หวังหยวนที่เดินเอาของมาเตินในร้านถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก
พวกโรคจิตโทรมาหน่ะ” ว่าจบก็เดินกลับไปทางตัวบ้านแล้วเข้าห้องตัวเองไม่สงบสติ
‘ไอ้บ้า!
เล่นโทรมาเช้า กลางวัน เย็น สามเวลาหลังอาหารขนาดนี้ ว่างมากนักหรือไง
แถมก่อนนอนก็ยังโทรอีก จะบ้าตาย!” ถึงปากจะบ่นแต่ทุกครั้งที่ชื่อนี้โทรเข้ามาก็ยังคงคอยรับทุกสายไม่เคยขาด
------------------------------TBC------------------------------
